De plek waar de eerste sneeuw valt

Ik ben hersteld. Ik weet dat zeker, want het vaatdoekje hangt er verlept en ongevaarlijk bij. Het is tijd dat ik naar buiten ga, de mensen spreek.

(de vogels fluiten nog wat, een deur gaat twee keer open)

Ik heb het geprobeerd, maar er was niemand thuis.
Misschien zijn al mijn buren afscheid aan het nemen van Pluto, ik hoorde dat die in achting is gedaald. Een flinke zoektocht, dat geef ik ze na.

Ik zal ze zoeken.

Die vogels!

Ik maak me zorgen.

Het vaatdoekje wurmde zich een weg langs de glazen en heeft me gebeten. Of het voelde meer als een droge hap. De vijandigheid van mijn nieuwe huisdier verrast me, ik had wat meer begrip verwacht. Maar hoeveel begrip kun je verwachten van een levend vaatdoekje?

Ik moet maar buiten toe, de trap repareren, de afwas doen en proberen te negeren wat er niet klopt.

Wanneer je omhoog stuwt de atmosfeer in denk je nergens aan, je laat gebeuren wat er gebeurt.

Een achtbaan wil ik.